Читать книгу Ostatnie życie онлайн

76 страница из 182

Lundberg: A co powiedziała?

Aglin: Tylko że ma się z kimś spotkać i wróci późno.

Lundberg: Ale nie wróciła?

Aglin: Nie.

Lundberg: Poszła sama?

Aglin: Tak, wydaje mi się, że tak.

Lundberg: Nie towarzyszyła jej tamta koleżanka Maja?

Aglin: Nie, ona została, na pewno.

Lundberg: Jaka była Emelie, kiedy miała wyjść?

Aglin: W sensie?

Lundberg: No, czy była zła, smutna, zdenerwowana, przestraszona, coś w tym stylu?

Aglin: Nie, nic z tych rzeczy. Wszystko całkiem spoko.

Lundberg: I nie odniosłeś wrażenia, że coś się stało? Że się z kimś pokłóciła albo coś takiego?

Aglin: W każdym razie nic takiego mi nie powiedziała.

Lundberg: Myślisz, że miała się spotkać z jakimś chłopakiem?

Aglin: Może.

Lundberg: Może? Jeżeli coś wiesz, Magnus, to koniecznie mi powiedz.

Aglin: Ale ja nic nie wiem. Może miała się spotkać z chłopakiem. Albo z dziewczyną. Albo z samym Papą Smerfem. Nie rozumie pan, co mówię? Nie. Wiem. Tego.

Lundberg: Okej, okej. Czy w takim razie ktoś może to wiedzieć?

Aglin: Tak. Ta dziewczyna, z którą przyszła. To znaczy Maja. Ona raczej powinna być zorientowana.