Читать книгу Ostatnie życie онлайн

72 страница из 182

Lundberg: Rozmawialiście?

Aglin: Zamieniliśmy tylko kilka słów.

Lundberg: Co powiedziała?

Aglin: Jak miałbym to pamiętać? Pewnie nic specjalnego. Po prostu rzeczy, które się mówi na imprezach.

Lundberg: Czyli jakie?

Aglin: Nigdy nie był pan na żadnej imprezie? Pewnie zapytałem, czy dobrze się bawi.

John wyczuwał frustrację prowadzącego przesłuchanie. Coś mu podpowiadało, że Magnusowi Aglinowi dobrze zrobiłby policzek, a gdyby to nie pomogło – runda waterboardingu w stylu Guantanamo. Jednak Lundberg – przynajmniej według transkrypcji – okazał imponującą dawkę cierpliwości i nie dał się sprowokować.

Lundberg: Pamiętasz, jak się nazywała ta koleżanka?

Aglin: Emelie chyba mówiła do niej Maja.

Lundberg: Ale nie jesteś pewny?

Aglin: Tak, mówiła Maja.

Lundberg: A nazwisko?

Aglin: Nie mam pojęcia.

Lundberg: Jak wyglądała ta Maja?

Aglin: No… całkiem ładna, ale żadna tam ekstraklasa. Ciemne włosy. Szczupła. Trochę za niska jak na mój gust.

Lundberg: W wieku?

Aglin: Naszym, może z rok starsza.