Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 5 онлайн

125 страница из 129

Nicat bir anlıq dayanıb nə isə düşündü, əsəblə yeməyini yeməyə başladı. Anası qızına şarə etdi ki, Nicatın yadına salmasın, Aylın deyib. Xalası – Nicata: sabahdan işdə olacaqsan oğlum, günorta yeməyini vaxtında yeyəcəksən, danışdıqmı?

Nicat kefsiz – üzgün – xalasına: tamam xala yeyərəm, narahat olma. Xalası yaxşı anlayırdı, Nicatın bir anlıqda olsa, Aylın axlından şıxmırdı. Ozünü çox zor tuturdu, Aylından ayrı qalmaq ürəyini göynədirdi. Nazlı – Nicata: mən ara – sıra gələcəm, sənin çalışdığın şirkətə. Nicat başını qaldırmadan – Nazlıya: ürəyin nə zaman istərsə, gələrsən bacım. Nazlınıda üzdü, Nicatın bu halı. Aylının adını çəkməsinə min peşman oldu. Xalası çalışırdı ki, Nicat yenə bir səhv edib, kantrolunu itirib daha betərini etməsin. Başını narazılıqla sirkələyərə, k qızana narazı baxışlarla baxıb, yeməyini yedi.

Aylın isinib yuxuya düşmüşdü. Sərdara qısılıb – quçaqlayıb elə yatırdı ki, Sərdar tərpənməyə belə çəkinirdi. Yazıq qorxurdu, oyanar qollarını özündən çəkərdi. Aylının başına üzünü dayayıb, nə isə düşünürdü. Sərdarada çox yazıq olmuşdu, uzaq düşmüşdülər biri – birilərindən, atasının səhvi ucbatından. Sərdarın telefonuna zəng gəldi, dodağını dişləyib, gözlərini yumub bir anlıq zəngin tez kəsilməsini dilək etdi. Ancaq əksinə oldu, dayanmadan telefonu çağırərdı. Sərdar öz – özünə: of Allahım off. Aylının oyanmasını istəmirdi. Dönüb telefona baxada bilmirdi. Aylın oyandı, Sərdara qısıslıb yatdığını gördüyündə, xatırladı yatıb qaldığını. Üzünü sinəsindən götürüb – Sərdara: daxilən soyuq – kobut olsanda, ürəyin çox istidir. Çox sağol isitdin məni. Sərdar yavaş səslə – Aylına: sən bilirsən canım, mən xaricən soyuq – kobut olsamda, daxilən sənə qarşı çox istiyəm. Özünü necə hiss edirsən?