Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 5 онлайн

121 страница из 129

Sərdar gəldi, – Aylına: hara gedirsən tanımadıın yerdə tək başına? Aylının rəngi ucmuşdu. Sərdar tez yanına çökərək üzünə baxdı, – Aylına: nə oldu sənə? rəngin uçmuş, yaxşı görsənmirsən. Aylın üşüyürdü, zorla – Sərdara: donuram, soyuq oluram. Sərdar tez alnına əlini qoyub baxdı. Sərdar – Aylına: atəşində yoxdur, qalx indi həkimə gedirik. Aylın – Sərdara: istəmirəm, həkimə filan getmirəm. Sərdar bilirdi Aylının tərsliyini. Sərdar – Aylına: tamam, o zaman qalx isti çay verim, isin üşüyürsən. Aylın elə üşüyürdü ki, özündən qollarını qıraq edib, yerə əlini qoyub qalxmağa cəsarəti çatmırdı. Sərdar anladı, tez Aylını qucağına alaraq, evə tərəf apardı.

Sərdar Aylını evə gətirib yatağa uzatdı, üstünü yorğanla örtdü. Aylın titrəyirdi, danışada bilmirdi. Sərdar tez gedib isti çay gətirdi, içirtmək istəsədə alınmadı. Aylın heç üstünü açmağa qoymurdu, sanki dolabda qalmışdı saatlarla. Sərdar əlindəki çay finçanını qırağa qoyub, tez əynindən köynəyini çıxarıb, yarı çılpaq Aylının yanına uzandı. Aylın artıq isinməkçün arə axtarırdı. Sərdarın soyunub yanına uzanmasına bir söz demədi. Əksinə, qısılıb isinməyə çalışdı. Sərdar Aylının özünə sıxıb üstünü örtərək, isti nəfəsiylə – bədəniyə Aylını isitməyə çalışırdı. Sərdar -Aylına: qucaqla qısıl mənə, tez isinəcəksən canım.