Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 4 онлайн

125 страница из 127

Aylın necə əsəbi çıxdısa, çox pis oldu duyduğuna, əlini divardan tutub dayandı biraz vaxlıq. Dərindən – dərindən nəfəs aldı, özünü toplayıb ordan çıxmaqçün addımladı. Hər yerdə xəstə – şikəst uşaqlar var idi. Aylının ürəyi parçalanırdı olara baxdıqca. Gözünün önünə günahsız – qorxmuş! vəhşinin əlindən almış yazıq qızın xəyalı gəlirdi, yenə gözlərinin önündə canlanırdı. Yaxşı bilirdi ki, onu haralardasa insanlara əl açıb diləndirirdilər. Aylın ordan çıxıb dərindən – dərindən nəfəs alıb baxdı, gözlərində nifrət dolu baxışlar canlandı.

Nicat Cansuyla söhbət edirdi, Sərdarda Nicatın qucağında idi. Nicat – Cansuya: Cansu niyə mənə bildirmədin Aylının gedəcəyini? sənə nə tapşırmışdım mən? demədimmi məni xəbərdar et. Cansu – Nicata: Nicat bəy inanın gedəcəyi an dedi mənədə, narahat olmayın gələr birazdan, bəhanəylə Cansu telefonu götürüb Aylına zəng etdi. Aylın xanım səbrim çatmadı, necədir qız? Cansunun üzünün ifadəsi dəyişdi, Nicata baxdı. Telefonu söndürüb, üzgün baxışlarla – Nicata: Aylının səsi xoş deyildi, dedi ki qızı almışlar ordan kimlərsə. Nicat – Cansuya: kim almış? Cansu çiyinlərini çəkərək, dedi gələndə danışarıq, söndürdü telefonu. Nicat qucağında uşaqla dərindən nəfəs alaraq, baxıb – Cansuya: yəqin atası deyilən o alçaq almışdır bir yolla ordan. Allah cəzalarını versin belələrinin, adları atadır, özləri …,.