Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 4 онлайн

102 страница из 127

Niçat Aylının əlini tutudu fincan qarışıq, ordan bu axşam çıxacağıq canım, qalmayacaqsan o evdə artıq. Aylın narazılıqla başını sirkələdi, – Nicata: vaxtı gəldikdə çıxaçağıq söz, ama hələ vaxtdı çatmadı. Nazlı tam sağalsın ilaclarını bitsin, xalanda keçirdiyi şokdan çıxsın, gedərik söz. Nicat – Aylına: sənin nə gözəl ürəyin var canım, sən həmişə başqalarıçün yandın, elə deyilmi? nədən. Aylın – Nicata: insan sevdikləriçün yanmalı, gərəkirsə canından keçməlidir. Nicat – Aylına: bəs olar səninçün necə? canlarından keçərdilərmi? – Niçata: bu sualının cavabını verməkdə zorlandırdın məni dostum. Nicat Aylına baxdı peşman – çarəsiz baxışlarla. Aylın Nicatın əlindən tutub, qəhvə fincanı əliə verib – Nicata: nə olursa olsun, öz kanturolunu itirmə heç vaxtdı. Əgər yıxılarsan qaldıranın olmaz, Nicat fincanı tutdu yenə əli əsirdi. Aylın Nicatın əsən əlinə baxıb, yavaş səslə – Nicata: mən harda varam, orda mütləq bir bəla vardır, öyrən istərsən artıq.

Qapı döyüldü içəri Şəfa girdi əlində pafkayla, – olara: sabahınız xeyirli – uğurlu. Birdən Aylının dodağına gözü sataşdı, olsun deyəcəkdim, yaxınlaşıb – olara: ancaq o qədərdə uğurlu olana oxşamır. Şəfa – Aylına: nə oldu dodağına? qəza filan keçirmədiniz demi?