Читать книгу Acı həyat. Roman онлайн

27 страница из 89

Axşam olmuşdu. Uğur Mələyi razı sala bilmişdi qarşısına şərt qoyaraq, öz evində qalmağa. Uğurunda evi geniş və səliqəli idi, tək yaşayırdı kimsə qalmırdı özündən başqa. Mələk üzgün pəncərədən baxıb fikirə dalmışdı. Uğur gəldi – Mələyə: axşam yeməyimizi yeyək gəl, Mələk duymadı. Uğur gəlib Mələyin baxdığı tərəfə baxıb, – Mələyə: düşünmə yaxşı olacaq hər şey. Mələk fikirdən ayılıb, —Uğura: o xalan oğlunu öldürsəm, bəlkə yaxşı olardı hər şey. Uğur dərindən nəfəs alıb, – Mələyə: gəl yeməyimizi yeyək yorğunsan səndə. Uğurun üzündən yorğunluq yağırd. Mələk artıq istəmədi Uğurda özünə görə üzülsün. Mələk – Uğura: şərtimizi unutmadın elə deyilmi? Uğur dərindən nəfəs alıb – Mələyə: tamam söz verdim. Xayiş edirəm inan deməyəcəm burda olduğunu kimsəyə. Mən bir səhv etdim Dənizlə razılaşdım, bu hala düşdün. Məndə düşünmüşdüm yaxşılıq edəcəyik sənə. Biz edən yaxşılığın içinə, sözünün ardını demədi. Mələk – Uğura: tamam dostum səni bağışladım, Dənizlə – Gülsümdən fərqli olaraq. Elə baxdı ki Uğur duyduğunda, – Mələyə: of dostum inan dünyanı hədiyyə etdin mənə, coxsağol. İnan vallah çox pis olurdum, sənə dost deyə bilmədiyimçün. Mələyin qolundan tutub özünə sıxıb, otaqdan apardı yemək yeməyə. Qapıdan çıxarkən – Mələyə: bax dostunun bişirdiyini bəyənəcəksənmi. Mələk zarafatla – Uğura: inşallah uğurlu hazırlamışsan yeməyi. Uğur zarafatına gülümsəyib, qapını örtüb cıxdılar otaqdan. Uğur – Mələyə: bunu səninçün hazırladım dostum gəl hələ, getdilər.