Читать книгу Pogrzebani онлайн

3 страница из 92

– Tam je znaleźliśmy. – Farmer spochmurniał.

Alec spojrzał na zegarek. Sześć po siódmej.

Wkrótce wzejdzie słońce.

Poszli dalej, w ciszy zakłócanej jedynie brzęczeniem much i odległym pobekiwaniem zaniedbanych owiec w ciemności.

– Jean się wyprowadza. Słyszał pan?

– Kto?

– Jean… – Farmer zmarszczył brwi. – Ta z końca drogi. Sprzedaje farmę i się wyprowadza.

– A tak, Jean… Widziałem tablicę.

Alec przejeżdżał tamtędy w drodze na mokradła. Duża farma, dwa razy większa od tej, ziemia, zwierzęta i ludzie w dużo lepszym stanie. Nie znał Jean. Nie znał prawie nikogo z tej okolicy. Kolejny dowód na to, że tu nie przynależał.

– Wyprzedają się i jadą do rodziny – dodał farmer. – Przynajmniej tak mówią.

– Chyba widziałem ich kilka razy w mieście. – Dochodzili do zbiornika, do wodnego uśmiechu. – To oni robili te przekąski? Pyszne: zmielona kiełbasa z cynamonem. Jadł pan? – Alec strząsnął muchę z twarzy.

– Nie. Jestem jaroszem.

– Naprawdę? Moja żona też przestała jeść mięso kilka lat temu i…

– Nie – powtórzył farmer i rozmowa ustała.