Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

90 страница из 116

– Nie utrzymywaliście kontaktów? – zapytał GG, kiedy zniknęła w domu. – Chodzi mi o zwykłe relacje sąsiedzkie.

– Sven nie był człowiekiem, z którym miło się spędzało czas na pogaduszkach – odparł Tryggve.

– Dawniej było lepiej – dodała Mejan. – Kiedy jeszcze miał Gunnel.

– Ale się wyprowadziła – podjął Nydalen. – Najpewniej nie dawała już rady. Kiedy to było?

– Hm… jakiś rok albo dwa po tym, jak…

– Po tym zdarzeniu z ich synem.

Oboje pokiwali głowami i po chwili kontynuowali, uzupełniając się nawzajem.

– Potem Sven przez większość czasu był sam… – powiedziała Mejan.

– Ale nikogo to nie dziwiło – dodał Tryggve. – Ludzie przecież gadają. Mają swoje teorie.

– Na jaki temat? – spytał GG.

– Ano na taki, że ludzie robią pewne rzeczy z jakiegoś powodu. Może to wina rodziców i takie tam. – Tryggve Nydalen spojrzał w stronę stodoły, ale nie było tam widać Patrika.

– Od jak dawna państwo tu mieszkacie? – spytała Eira.

– Od trzydziestu lat – odparła Mejan. – Poznaliśmy się w Norwegii, bo oboje tam pracowaliśmy. Zarobiliśmy trochę pieniędzy i kupiliśmy to gospodarstwo w tym samym roku, w którym się pobraliśmy. Wiecie, jakie są tutaj ceny, najniższe w całym kraju, chociaż trudno o piękniejsze widoki. – Mejan skrzywiła się na sekundę. – Kto by pomyślał, że wydarzy się tu coś takiego.