Читать книгу Ostatnie życie онлайн

143 страница из 182

Przypomniał sobie, że kiedyś, wiele lat wcześniej, siedzieli w ten sposób z Emelie pośrodku. Musiała wtedy być w czwartej albo może piątej klasie. Wybrano ją wtedy w szkole do wcielenia się w postać Świętej Łucji. Wszyscy chcieli, żeby szła na czele pochodu z koroną na jasnych włosach. Wszyscy poza samą Emelie. Ta spanikowała na myśl o długim wierszu, który będzie musiała przeczytać przed kolegami i rodzicami w auli.

Sissela dodawała jej otuchy wieczorem przed wielkim przedstawieniem.

– Dobrze pójdzie. Ty i tata możecie ćwiczyć razem – powiedziała i popędziła na kolejne spotkanie.

Heimer pamiętał, jak się męczyli z tym wierszem. Pomógł jej napisać ściągawkę, ale bez względu na to, ile razy próbowała, zawsze jakieś słowo zmieniało miejsce albo zostawało pominięte.

– Nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz – mówił ze świadomością, jakim wysiłkiem dla kogoś z dysleksją jest czytanie na głos przed innymi.

Emelie założyła ręce na piersi i spojrzała na niego przekornie. Jakby jego słowa były najdziwniejszymi, jakie kiedykolwiek usłyszała. Jasne, że chciała być Łucją. Przecież inni na nią zagłosowali.