Читать книгу Wzgórze Wisielców онлайн

7 страница из 110

Oderwał wzrok od ziemi i w otępiałym zaskoczeniu wpatrywał się w scenerię jakby żywcem wziętą z Władcy pierścieni: wysoką czarną formację skalną rozdzieloną na dwie części sterczące w niebo. Między nimi, niczym kładka, leżała ciężka deska. Czyżby sen zawiódł go do Mordoru? Zanim spowolniony umysł zdołał doprowadzić go do jakiejkolwiek konkluzji, znów został popchnięty do przodu, tym razem w kierunku jednej ze skał. Pokrywały ją pozostałe po lecie kępki uschłej trawy, dzięki czemu dość łatwo było się wspinać. Na rozkaz mężczyzny Helgi zatrzymał się przed wierzchołkiem, po czym wdrapał się na wąską półkę, która wystawała nad szczelinę między dwoma wypiętrzeniami lawowymi. Stał tam, wpatrując się w morze, które rozjaśnione światłem księżyca przy spokojnej pogodzie wyglądało na pozór niewinnie i łagodnie.

Chwiejąc się niebezpiecznie, Helgi zdał sobie sprawę, że prędzej czy później musi stamtąd spaść. Co dziwne, wcale go to nie przeraziło. Nie stał aż tak wysoko nad ziemią, no i wszystko to mu się śniło, prawda? Tylko że w jego snach otchłań zwykle była bezdenna, tutaj zaś wyraźnie widział porośniętą szczelinę między ścianami lawy.