Читать книгу Śpiewaczka онлайн

32 страница из 80

– Podejrzewają mnie o zabójstwo znajomego, chociaż ja tego nie zrobiłam – odpowiedziała z udawaną pewnością siebie.

– No, popatrz, jakiego masz, kurwa, pecha, że cię wsadzili za niewinność – odparła grubaska, a młoda z tatuażem znów zarechotała.

Trzecia kobieta milczała. Jej oczy były przygaszone. Miała około trzydziestu lat, jasne, spięte w kitkę włosy i bladą twarz. Wróciła do czytania gazety.

– To pomyłka. Potrzeba czasu, żeby się wyjaśniła – tłumaczyła Eliza.

– Yhy, tu są same pomyłki. No, co tak stoisz, jakby cię poraziło? To jest twoje wyro – szefowa wskazała palcem górny segment łóżka.

Śpiewaczka weszła na nie po metalowej drabince. Materac śmierdział stęchlizną i potem. Zaścieliła go świeżym prześcieradłem i usiadła z podkulonymi kolanami. Na szarozielonej ścianie nad łóżkiem ktoś wyrył zdanie: „zdechniesz szybko jebana suko”. Każde słowo krzyczało teraz do Elizy. Chciało jej się płakać, ale pomyślała, że nie może okazać słabości. Pierwsze wrażenie jest najważniejsze i bardzo trudno je zmienić. Tak samo jak w teatrze. Podczas spektaklu publiczność szybko orientuje się, który artysta ma charyzmę, a który jest wydmuszką. Wydmuszki kończą źle.