Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 4 онлайн

90 страница из 127

Ramiz demi azarladı dəfələrlə yazığı, özündən soyutdu? qızım bir daha duymayım Aylın haqda belə sözlər səndən, anladınmı? – anasına: əlbətddə anacan. Aylın elə mələk olmuş ki, hər kəs onu hiss edir, biz küçələrdən götürüldük sanki. Nazlı sözünün deyib getdi əsəblə.

Anası Nazlının dediklərinə, təcüblü üz ifadəsiylə baxdı. Afət – Cansuya: Cansu xanım, qızım mənim Aylına olan sevgimimi qısqandı indi? Cansu qaldı çarəsiz baxa. Cansu – Afətə: Afət xanım hələ kiçikdir Nazlı. Anasına ərköyünlük edir, qısqanır sizi çox sevir, bölüşmək istəmir kimləysə. Afət öz – özünə: ey vahh, mən deyirəm nədir Aylını bu qədər üzən, narahat edən. Aylına olan qısqanclığındanmı dedi Nazlı indi belə? – Afətə: mən Aylını qısa zamandır tanıdığım Afət xanım. Bu qısa zamanda, onun xətrini çox sevdim. Aylın başqa bir insandır, Nicat bəylə çox oxşarlıqları var xasiyyətlərindən, davranışlarından. Afət – Cansuya: elədir Cansu xanım elədir, Aylın qızım bam – başqadır. Nazlı qızım düz fikrləşmir, onunla danışmağım lazımdır. Cansu uşağı qucağında oynadaraq, – Afətə: Afət xanım biraz vaxt verin, Nazlı əsəbidir bilirik olanlardan. Cansu deyə bilmədi keçirdiyi xəstəlikdən, Cansu sözlərində çox diqqətli idi. Afətdə anladı, – Cansuya: çox sağol Cansu xanım, Aylının bəxti gətirmiş sizin kimi dayə tapmış. Cansu gülümsəyib, – Afətə: qarşılıqlıdır bizim tanış olmağımız. Afət əlini üzünə dayayıb, işıq üzünə həsrət qalmış gözləriylə baxdı üzgün. Cansu – Afətə: mən Sərdarın yeməyini verim, ürəyiniz bir şey istəyirmi, gətirim? Afət təşəkkür etdi, yox sən uşağı yedir sağol. Cansu getdi mətbəxtdə.