Читать книгу Kara to nie wszystko онлайн

15 страница из 63

– Umorzone?

– Nie wiem. Może poszło wyżej. Wiesz, nie ma co robić sprawy…

Pocałowała go w usta.

– Ja po prostu chcę wiedzieć, kto był na wiadukcie – zapewniła jego i siebie.

Przecież jest cicho, ale ona ma wrażenie, że noc na nią ujada. Obudziła się przed chwilą, cała mokra od potu. Nie musi sprawdzać na zegarku, że jest gdzieś pomiędzy drugą a trzecią. W pustce. Anna Wilk wbiła wzrok w czarną dziurę nad sobą, wierząc, że gdzieś tam jest sufit, a wyżej niebo. Ona sama, a wokół niej, w tych domach, pudełkach na ludzi, tysiące innych samotności i koszmarów sennych, które – chwała Bogu – nie potrafią się zsumować. Czy raczej: sumują się raz na kilka pokoleń i wtedy przychodzi kataklizm. Odrzuciła mokrą grzywkę z czoła, była pewna, że to, co jej się śniło, nie było koszmarem sensu stricto, więc co takiego ją przeraziło? I dlaczego, choć sen powtarzał się regularnie, wybudzając się, nie pamiętała go już?

Wstała i zadrżała z zimna. A przecież kaloryfer miała odkręcony na full, aż wieczorami szyby zachodziły mgiełką. Zima nie chciała odpuścić, Anna czuła się zatrzaśnięta w tej parszywej porze roku jak w Cube. Nasłuchiwała, ale oddechu Kasi nie było. Nie potrafiła się przyzwyczaić do tego, że najmłodsza, przyrodnia siostra już z nią nie mieszka. Wystarczyło kilka tygodni razem, aby Anna w jakimś stopniu się od Kasi uzależniła, i teraz z bólem, którego w ogóle się nie spodziewała, przyjmowała nieobecność tamtej. Nieznośnej, zaniedbanej narkomanki z potężną głową i charakterem bezpańskiego psa, któremu jest dobrze wszędzie, gdzie czeka kocyk i parówka… Źle, gdy czułości lub wrzaski zaczynają przenikać przez wygarbowaną doświadczeniem skórę. Anna zbyt dużo wrzeszczała czy zrobiła się zbyt czuła? Nawet o tym nie pomyślała, choć była drugą z sióstr Wilk, cierpiącą na patologiczny lęk przed bliskością. Nawet teraz, w tej rozdzierającej samotności, mogłaby go doświadczyć, choć brzmiało to jak absurd. Jedyną wolną kobietą od tej przypadłości była najstarsza z Wilkówien – Ewa. Nie żeby była ideałem. Może ominęły ją złe geny ojca, generujące dzikość, brutalność i uzależnienie, a także nadmiernie rozwinięty intelekt; za to po matce Marii, którą dzieliła z Anną, wzięła głodną seksualność, a przede wszystkim zasłaniającą cały horyzont prozaicznego życia wybujałą potrzebę, aby oto być królową dramatu. Anna nienawidziła za to siostry. I trochę też za to, że teraz Kasia przeprowadziła się do niej.