Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

109 страница из 116

Eira zadała kilka rutynowych pytań. Kiedy widzieli się ostatni raz, czy Sven miał jakichś wrogów… zawsze ją zastanawiało, czy zwyczajni ludzie w ogóle ich miewają.

Nieprzyjaciół… ostatecznie użyła tego słowa.

– Uważał, że większość mieszkańców Ådalen to nieprzyjaciele – oznajmiła Karin Backe. – Tak postrzegał świat. Wydawało mu się, że wszyscy są nastawieni przeciwko niemu. Sądził, że w tamtej sprawie to on był tak naprawdę winny, bo wychował syna na… kogoś takiego. Ale chyba nawet on by się nie spodziewał, że ktoś go za to zamorduje. Bo to było morderstwo, prawda?

– Niestety nie mogę zdradzać szczegółów.

Karin Backe wyjęła skądś zdjęcie Hagströma zrobione pięć lat wcześniej na trybunach podczas wyścigu kłusaków. Miał na nim zatroskaną minę, choć i tak o wiele żywszą niż na liczącej sobie siedem lat fotografii w prawie jazdy.

Powstało podczas wspólnego wyjazdu na wyścigi do Dannero. Karin Backe miała nadzieję, że po drodze zjedzą w jakimś miłym miejscu.

– Ale jego interesował tylko ten wyścig – powiedziała. – Wolał stać z innymi starszymi panami po drugiej stronie toru, na wzniesieniu, bo stamtąd był lepszy widok, czuło się na twarzy powiew pędzących koni, a w kościach ich tupot.