Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

20 страница из 116

Parking przed komisariatem policji w Kramfors był o tej porze w połowie pusty. Wszyscy szykowali się na wieczór.

Eira natknęła się w wejściu na młodszego kolegę.

– Wyjeżdżamy – oznajmił. – Mamy zwłoki jakiegoś starszego faceta w Kungsängen. Podejrzenie zabójstwa.

– Masz na myśli Kungsgården?

– A nie powiedziałem tak?

Eira zerknęła na plakietkę z imieniem i nazwiskiem policjanta. Poznała go w ubiegłym tygodniu, ale od tamtego czasu nie pracowali na tej samej zmianie.

– Wywrócił się pod prysznicem – mówił dalej chłopak, odczytując notatkę od dyżurnego w Umeå. – Znalazł go syn, ale do nas zadzwonił sąsiad.

– Czy to nie sprawa dla pogotowia? – zdziwiła się Eira. – Po co tam jedziemy?

– Coś w tej sprawie śmierdzi. Ponoć syn próbował zbiec z miejsca zdarzenia.

Eira pobiegła do szatni, żeby się przebrać. August Engelhardt. No właśnie, tak się nazywał. Następny świeżo upieczony funkcjonariusz z włosami ogolonymi po bokach i gęstą, falującą grzywką, wysportowany i na pewno nie starszy niż dwadzieścia siedem lat. Serialowi komisarze policji pracujący ramię w ramię przez długie lata wydawali jej się coraz bardziej nierealni, jak bohaterowie legend z dawnych lat.