Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

21 страница из 116

W rzeczywistości każdy, kto kończył szkołę policyjną w Umeå, walczył o miejsce pracy jak najbliżej miasta. A kiedy już ktoś trafił w tak nieatrakcyjne miejsce jak Kramfors, uznawał, że wykorzysta ten czas na zdobycie doświadczenia, zabawi tu najwyżej pół roku, pokonując raz w tygodniu te dwieście pięćdziesiąt kilometrów w jedną stronę, ale gdy tylko nadarzy się okazja, ucieknie z powrotem do stolicy regionu, z jej kawiarniami i wegańskimi restauracjami.

Tego chłopaka od całej reszty odróżniał wyłącznie ten fakt, że studiował na podsztokholmskiej uczelni Södertörn. A młodzi funkcjonariusze ze stolicy trafiali się tu wyjątkowo rzadko.

– Zresztą mam tam dziewczynę – dodał, skończywszy wyjaśniać Eirze, skąd się wziął w Kramfors.

Skręciła i wybrała drogę przez Nyland. Spojrzała w górę na poczwórny zegar umieszczony na czworobocznej wieży urzędu gminy. Wskazówki na każdej tarczy zatrzymały się o innej porze. Było nie było, zegar w Nyland pokazywał właściwą godzinę przynajmniej cztery razy dziennie.