Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

25 страница из 116

– Dlaczego nikt się nie zorientował? Czy naprawdę, do jasnej cholery, nikt już niczego nie pamięta?

– Sorry, ale nie rozumiem. Co miałem pamiętać?

– Nie mówię o tobie. Ty nie masz prawa tego wiedzieć. – Eira ruszyła do przodu. Powoli, w żółwim tempie.

Las robił się coraz gęstszy i napierał coraz bliżej. Głuchy, pogrążony w pradawnym mroku. Kiedy to się stało, chłopak siedzący obok niej sikał jeszcze w pieluchy. Od kilku lat wszystkie sprawy z Norrlandii przechodziły przez RLC, centralę regionalną w Umeå, i nie mogła oczekiwać, że wszyscy, którzy tutaj obecnie pracują, mają w głowie śledztwa sprzed dwóch dekad.

Zwłaszcza takie, w których utajniono nazwisko sprawcy.

– Ale to nie musi nic znaczyć – odezwała się.

– Co nie musi nic znaczyć?

Eira spojrzała w las. Na skupiska skał porośnięte miękkim mchem, na krzaczki borówek. Biegły tamtędy po cichutku, zgięte wpół, ona i Stina, podążając wąską ścieżką między drzewami. Chowały się pod gałęziami ostatnich drzew i patrzyły na dom. Chciały się przekonać, w jakim miejscu mieszka ktoś taki.