Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

23 страница из 116

Jeszcze dalej na północ były już tylko dzika przyroda i bezgraniczna wolność.

Eira już miała zacząć opowiadać tę historię, lecz w porę ugryzła się w język. Wystarczyło, że mając trzydzieści dwa lata, co rusz musiała odnajdywać się w roli starszej koleżanki i wolała nie dołączać do grona tych, którzy przy każdej okazji i na każdym zakręcie wyciągali jakieś lokalne opowieści.

Tato pokazał jej również punkt położony w samym środku Szwecji, w Ytterhogdal, choć wielu uważało, że znajduje się w Kårböle.

Kiedy przy drodze wyrósł rząd skrzynek na listy, Eira gwałtownie skręciła i ostro zahamowała na żwirowej drodze.

Coś w tym miejscu wydawało jej się znajome. Miała przed sobą leśną dróżkę, taką samą, jak setki innych dróżek w okolicy. Wysypane żwirem koleiny rozdzielone pasem zielska, tu i tam jakiś wybój z ubitej na kamień ziemi, wprasowane w podłoże szyszki i liście opadłe zeszłej jesieni. Między drzewami majaczył niewielki budynek, stojąca na polanie pod lasem rozpadająca się stara stodoła.