Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

15 страница из 116

– Czyli nie jest na sprzedaż? – zapytał nieznajomy.

– Nie, nie jest mój. Mam go tylko dowieźć na miejsce.

– I tak pan trafił tutaj…

Facet się uśmiechnął, ale Olof i tak usłyszał to coś w jego głosie, dopatrzył się tego również w uśmiechu. To zawsze wszędzie się czaiło.

– Zjechałem, żeby się wysikać.

– I wybrał pan akurat tę drogę? Niech się pan nie gniewa, ale mieliśmy tu problemy z włamaniami. Jakieś łebki jeżdżą po okolicy i obczajają domy. Sąsiadowi tam w dole ukradli kosiarkę. Pomagamy sobie, każdy się trochę rozgląda. Patrzymy, kto tu podjeżdża, rozumie pan.

Pies zwęszył torbę z jedzeniem i próbował wepchnąć się do auta. Olofowi przypomniał się chaos w kuchni starego. Porozrzucane, rozdarte opakowania. Zwierzak musiał się natrudzić, żeby znaleźć coś do żarcia.

Chwycił go za skórę na karku. Pies warknął i zaczął się wyrywać.

– To pański psiak? – zapytał nieznajomy.

– Nie, ja… stał tu na drodze.

– Czy to nie pies Svena Hagströma? – Mężczyzna się odwrócił i spojrzał na dom widniejący między pniami drzew. – Może jest w domu?