Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

39 страница из 116

– No tak, no tak, to przecież bez różnicy.

Eira zerwała folię z tacki z kawałkami łososia i pokroiła szczypiorek. Z trudem udało jej się skłonić mamę, by usiadła i wyszorowała młode ziemniaki. Uczestnictwo we wspólnych zajęciach. Budowanie intymnej atmosfery. Dbałość o to, co w życiu najważniejsze.

– Naprawdę mamy tylko tyle ziemniaków? – wymamrotała pod nosem Kerstin Sjödin. – Przecież nie wystarczy dla wszystkich.

– Będziemy tylko we dwie, mamo, ty i ja – powiedziała Eira. – Wyjrzała przez okno na zarośniętą grządkę, na smętnie zwisające między chwastami pędy ziemniaków. Nie powiedziała mamie, że będą jadły kartofle ze sklepu.

– A Magnus i dzieci? – spytała Kerstin.

Nie była pewna, czy owijanie w bawełnę to dobry sposób na radzenie sobie z galopującą demencją.

– Zaprosiłam ich – odparła. – Ale niestety nie przyjdą. Magnus ostatnio nie czuje się najlepiej.

Pierwsze zdanie było kłamstwem. Nawet nie zadzwoniła do brata. Reszta się zgadzała. Widziała go na rynku w Kramfors jakiś tydzień temu.