Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

42 страница из 116

– Czternastolatek – podjęła po chwili. – No wiesz, ten, który to zrobił. Wrócił do Kungsgården. Spotkałam go wczoraj.

– Uch… – Mama nałożyła sobie masła na ziemniaki, a zaraz po tym zanurzyła kawałek w śmietanowym sosie. Wkładała do ust o wiele za duże kawałki, przegryzała na zmianę łososiem i śledziem, pochłaniając wszystko bez opamiętania. Nieposkromiony apetyt był jednym z objawów choroby. Być może już nie pamiętała, że jadła kilka godzin wcześniej albo bała się, że przez długi czas nie dostanie nic do jedzenia, że straci zdolność do samodzielnego przetrwania. – Nie rozumiem, dlaczego wypuszczają kogoś takiego na wolność – dodała.

– Znasz Svena Hagströma?

Nie odpowiedziała. Żuła długą chwilę w milczeniu.

– Kogo? – spytała wreszcie.

– Ojca Olofa Hagströma, zabójcy Lindy. Okazało się, że przez cały czas mieszkał w ich domu w Kungsgården.

Mama odsunęła krzesło, wstała i zaczęła czegoś szukać w lodówce.

– Pamiętam, że włożyłam tu butelkę, a teraz jej nie ma.

– Mamo! – Eira pomachała flaszką piołunówki, która przez cały czas stała na kuchennym blacie. Wypiły już po kieliszku. Nalała jeszcze po jednym.