Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

98 страница из 116

Co z nią zrobiłeś, Olofie?

Potem poprowadzili go nad rzekę, poniżej starej ceglanej rudery. Dawniej była tu przystań i gdzieniegdzie sterczały z wody zbutwiałe pale. To tam znaleźli jej rzeczy.

Tu wrzuciłeś ją do wody? A może kawałek dalej?

Przeszli za blaszaną halę, obecnie już prawie całą pokrytą rdzą. Tam, przy betonowym nabrzeżu, było o wiele głębiej.

Powiedzieli, że czasem człowiek nie chce pamiętać tego, co zrobił. Jego mózg wypiera okropne zdarzenia.

Właśnie dlatego tam teraz byli. Chcieli pomóc mu sobie przypomnieć.

Bo chcesz to sobie przypomnieć, prawda, Olofie?

Wszystko, co zrobiłeś i co widziałeś, tkwi gdzieś w głębi ciebie.

Czy to było tutaj? Czy wciąż żyła, kiedy wrzucałeś ją do wody? Przyniosłeś ją w to miejsce, bo wiedziałeś, że woda jest tu głęboka na trzydzieści metrów?

Wszystko pamiętasz, Olofie. Wiemy, że pamiętasz.

Eira z przyzwyczajenia wybrała dłuższą drogę do biblioteki. Dzięki temu nie musiała iść przez otwarty, wietrzny rynek, na którym wszystko było widoczne jak na dłoni. I obok ławek wokół fontanny, gdzie mogła się natknąć na brata.