Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

99 страница из 116

Miała na sobie cywilne ubranie, przez co mniej rzucała się w oczy. Z drugiej strony było to mniej korzystne, bo skracało dystans. Obawiała się, że będzie próbował pożyczyć od niej pieniądze albo zacznie wypytywać, co u mamy.

Dla pewności wolała zrobić nadprogramową rundkę wokół dzielnicy.

GG pojechał do Sundsvall, a ona poświęciła minioną godzinę służby na obdzwonienie zakładów psychiatrycznych w sąsiednich regionach, by ustalić, czy w ostatnim czasie któryś z nich nie wypisał kogoś stanowiącego potencjalne zagrożenie.

– Cześć, Eiro, jak miło cię widzieć. – Bibliotekarka miała na imię Susanne i pracowała tam od prawie dwudziestu lat. – Powiedz, jak się czuje mama.

– W porządku, ale mogłoby być lepiej.

– To okropna choroba, dobrze wiem, bo mój tato…

– Miewa lepsze momenty.

– Korzystacie z jakiejś pomocy?

– Przecież dobrze znasz Kerstin. Zawsze chce wszystko robić sama.

– Ten przejściowy okres jest najgorszy. Trzeba uszanować to, że chcą radzić sobie sami, chociaż się widzi, że nie są w stanie. Wciąż czyta książki?