Читать книгу Ostatnie życie онлайн
166 страница из 182
Mona została na pół godziny, zdążyli wypić jeszcze jedno piwo z minibaru, a potem poszła się położyć. Jej pociąg do Sztokholmu wyjeżdżał około siódmej rano następnego dnia.
U Johna zmęczenie zaczęło ustępować lekkiemu upojeniu. Podszedł do okna i patrzył na kontury ciemnych drzew i krzewów. Pomyślał o bracie i przypomniał sobie, jak on i Billy wieczorami chowali się w dużym ogrodzie za domem rodzinnym, żeby nie musieć iść spać. Dziwnie się czuł, po tylu latach znów będąc w tym samym mieście. Jednak odwiedziny nie wchodziły w grę. Obaj będą bezpieczniejsi, jeśli Billy się nie dowie, że tu jest.
Ale był gotów podjąć ryzyko i spróbować znaleźć matkę, o ile nadal żyła. Minęło osiem miesięcy, odkąd wysłała mu list z materiałami ze śledztwa, a już wtedy pisała mu, że umiera. Chciał zdążyć powiedzieć, że tym razem jej posłuchał. Że wrócił dla niej i dla Billy’ego.
ssss1
John nigdy nie czuł się tak przesadnie wystrojony jak wtedy, kiedy otworzył drzwi sali spotkań komisariatu w Karlstad. Wybrał najbardziej neutralny garnitur z hotelowej szafy, żeby się nie wyróżniać. Wełniany i granatowy, od Paula Smitha, z marynarką na dwa guziki i wąskimi klapami. Włożył białą koszulę i darował sobie krawat, bo słyszał, że Szwedzi często przychodzą do pracy ubrani swobodnie.