Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 4 онлайн

55 страница из 127

Anası zorla Dilqəmi evə gətirmişdi, Dilqəm yemirdi yemək. Ramizə baxdı anası üzgün baxışlarla. Ramiz – Dilqəmə: sənə Aylın nə dedi? hər yediyin tikə Nazlının sağlığıçün ilac olacaq demədimi? üzmə bizi ye bir tikə. Bax yeməsən indi Nazlıya mesaj yazıb deyəcəm. Dilqəm halsız – halsız əlinə qaşığı götürüb yeməyə çalışdı, boğazından zorla keçirdi yediyi. Anasın ürəyi göynəyirdi oğlunu belə halda gördüyündə, öz – özünə: Allahım nə olur sən qıyma yardım et bizə. Yazıq arvad çox kövrəlmişdi, əliylə ağzını tutdu, oğlunun qarşısında ağlamasın deyə. Dilqəm elə – belədə üzülmüşdü dərtdən, anası – olara: mən bir çaylara baxım, tez qalxıb getdi. Ramiz anladı niyə getdi anası, Dilqəmə baxıb dərindən nəfəs alıb, düşündü. Ramizin o aradada axlından çıxmırdı, Nicatın özünə acıqla Aylını qucaqlamasıda, gözlərini qıyıb baxdı nifrətlə. «Həyat çox qəribədir, insanlar həyatdanda qəribədirlə. Bəzən, nə qədər dərtləri olsada, başqa bir şeylərdə düşünüb, ondan problem yarada bilirdilər. Çıxılmaz vəziyyətdə olduqlarında belə, qisas almaq düşüncələridə keçirdi beyinlərindən, Ramizin kimi». Hər kəs həyətına davam edirdi, baxmayaraq xəstəsi və ya öləni olsa belə. Həyatın acımasız qanunlarından biridə budur, insan dözür baxmayaraq nəqədər yansada – acısada. Yer üzündə insandan dözümlüsü yoxdur demişlər, doğurdanda elədir ki var.