Читать книгу Pogrzebani онлайн

11 страница из 92

– Byłam przygotowana – przerwała jej Cooper. – Jestem profesjonalistką.

– Weterynarzem.

Cooper uciekła wzrokiem w bok. Zapadła cisza, więc podniosła rękę i spojrzała na zegarek.

Osiemnaście po drugiej.

Dziewiętnaście.

– Kocią sierść, którą zebrałam z nogi ofiary, zostawił tam znajomy szwagra tego mężczyzny. Znaleźliśmy ją również w domu jego siostry. Namierzyliśmy jego współpracowników, namierzyliśmy znajomego, który dzięki tej sierści został skazany.

Terapeutka milczała. Cooper napięła mięśnie.

– Chyba nie rozumie pani, o co…

– Dlaczego skupiłaś się akurat na zapachu? Bardzo mnie to ciekawi.

– Wie pani, jak cuchną ludzkie zwłoki?

Terapeutka pokręciła głową.

– Cuchną tak, że nie można myśleć o niczym innym. – Cooper podniosła z podłogi butelkę i wypiła mały łyk wody. – Zgoda, po śmierci część nas żyje dalej, ale nie jest to dusza ani nic takiego. Żyją tylko wnętrzności.

– Powiedziałaś, że się zjadamy.

– Bo tak jest. Gnieżdżące się w nas bakterie zaczynają wszystko rozkładać.

– Więc niezupełnie się zjadamy.