Читать книгу Pogrzebani онлайн

14 страница из 92

– Nie chcę z panią współpracować. Jestem tu tylko dlatego, że muszę.

– Już to mówiłaś.

– Owszem, mówiłam.

– Martwisz się, że marnujesz sobie życie, tak myślałam. Ale chyba robisz to celowo.

– Pozory mylą, prawda?

Terapeutka zesztywniała i lekko się zawahała.

– Opowiedz mi o…

– Prawdopodobieństwo tego, że lekarz weterynarii popełni samobójstwo, jest cztery razy większe niż w przypadku innych ludzi. Wiedziała pani o tym? I nie są to bynajmniej najnowsze statystyki, zabijamy się od lat.

– Jak myślisz, dlaczego?

– Umiemy skracać cierpienie.

Zamilkły i długo milczały. Obie. Patrzyły na siebie ni to gniewnie, ni przyjaźnie. Może tylko Cooper oddychała szybciej, niżby chciała.

Ciszę przerwała terapeutka.

– Dlaczego tu jesteśmy? Pytałam cię o to dwadzieścia minut temu: dlaczego tu jesteśmy?

– Już odpowiedziałam.

– Nie, nie odpowiedziałaś. Chcę usłyszeć prawdę. Nie historyjki, które sobie opowiadasz. Nie te wszystkie…

Cooper przeszyła ją wzrokiem.

– Musisz to powiedzieć.

– Bo moi pracodawcy uznali, że sobie nie radzę. Że dzięki temu wrócę do formy. Bo w ogóle mnie nie znają.