Читать книгу Pogrzebani онлайн

12 страница из 92

– W sześćdziesięciu procentach składamy się z wody. Jest w nas miejsce dla mnóstwa różnych rzeczy.

Cooper wyprostowała się i znów zerknęła na zegarek. Dwadzieścia trzy po drugiej. Terapeutka zajrzała do notatek.

– Dlaczego zostałaś weterynarzem?

Cooper podniosła wzrok.

– Dlaczego wybrałaś akurat ten zawód?

– Chciałam pomagać zwierzętom.

– Tylko dlatego?

– Tak.

– Jeśli chciałaś pomagać zwierzętom, to byś im pomagała. Tymczasem, jeśli dobrze rozumiem, robisz coś zupełnie innego.

Cooper kiwnęła głową.

– Więc dlaczego się tym zajmujesz?

– Bo nie chciałam żyć z uprzejmości.

– Z uprzejmości do kogo?

– Dla kogo.

– Cooper… – Terapeutka westchnęła.

– Dla wszystkich.

– Możesz to sprecyzować?

– Większość ludzi nie myśli o tym, że kiedyś umrze.

– Wiesz, co myśli większość ludzi?

– Tak. Pani też. To pani praca. – Cooper pogardliwie prychnęła. – Naprawdę uważa pani, że większość z nas rozumie istotę umierania? Kiedy porusza pani ten temat, widzi to pani w ich twarzach. „Och, nie boję się śmierci, pod warunkiem że nie będę czuł zbyt silnego bólu, bo jeśli nie będę czuł bólu, nie będę wiedział, że już nie żyję, więc w czym problem?”.