Читать книгу Wiemy, że pamiętasz онлайн

32 страница из 116

– Czy pana ojciec mieszkał tu sam?

– Nie wiem. Miał tego psa.

Być może zapach sprawił, że Eira nagle poczuła mdłości, bo z auta wydobywał się smród ciała niemytego od dobrych paru dni. Może chodziło o tego psa, który memlał porozrzucane na podłodze resztki jedzenia, a może przyczyną była świadomość, że pod tymi wałkami tłuszczu i zmarszczkami skrywa się chłopak, który zgwałcił szesnastoletnią dziewczynę, udusił ją wierzbową witką, a potem wrzucił ciało do rzeki.

Pozwolił, by poniósł je prąd, zagnał aż do Morza Botnickiego, gdzie pochłonął je ogrom wody i gdzie popadła w zapomnienie.

Eira wyprostowała plecy i zaczęła notować.

– Kiedy widział pan ojca ostatni raz?

– Dość dawno.

– Czy cierpiał na jakąś chorobę?

– Nie rozmawialiśmy… nic o nim nie wiem.

Hagström miał małe oczka, głęboko osadzone w okrągłej twarzy. Kiedy na nią spojrzał, jego wzrok zatrzymał się gdzieś poniżej brody. Denerwowało ją, kiedy ktoś przypominał jej w ten sposób, że posiada biust.

– Musimy wejść do domu – oznajmiła. – Jest otwarte?