Читать книгу Łowca cieni онлайн

66 страница из 128

– Wyjść! – wrzeszczy, wskazując na drzwi. – Jeśli asystentka chce pracować w moim wydziale, to najpierw musi nauczyć się wypełniać polecenia.

Po tygodniu Britt-Marie przestała się złościć. Nie dlatego, że dostała nowe zadania, nie, po prostu dała sobie spokój. Bo tak jak nie sposób dzień w dzień jeść wciąż to samo, podobnie ona nie miała siły bez przerwy być rozeźlona. Po prostu miejsce gniewu zajęła upiorna pustka, rodzaj rezygnacji, której dotychczas nie znała. Być może wynikało to z utraty wszelkiej nadziei, jaką sobie budowała, siedząc jeszcze w domu z Erikiem. Najprawdopodobniej był to skutek zdruzgotanych marzeń o pełnym sensu dorosłym życiu po zakończeniu urlopu macierzyńskiego. Albo też najzwyczajniej w świecie pogodziła się z tym, że jej miejsce jest tutaj, w pokoju z dwoma biurkami, z których tylko jedno jest używane – asystent Rybäck najczęściej siedział na jakichś spotkaniach albo wychodził gdzieś służbowo.

Trzej pozostali inspektorzy kryminalni, Ohlsson, Svensson i Pettersson, mężczyźni w średnim wieku, byli raczej przyjaźnie nastawieni wobec niej. Ale to Fagerberg – żelazną ręką rządzący wydziałem – przydziela zadania, a jej prawie żadne z nich się nie dostają.