Читать книгу Sąd Ostateczny онлайн

11 страница из 55

Gdy zabił wszystkich, starannie wytarł głownię w połę kaftana jednego z rannych przeciwników. Obejrzał miecz pod słońce i wsunął go do pochwy, udając, że nie dostrzega tego, co robi jego zastępca Philippe de Mornay. Dziesiętnik wypatrzył błyszczący krzyżyk na szyi trupa. Zerwał go, sprawdził zębami, czy to aby złoto, po czym zadowolony schował zdobycz. Dowódca pomyślał, że nie interesuje go obdzieranie trupów. Od pewnego czasu nieporównywalną z niczym innym przyjemność sprawiało mu zabijanie. Kiedy patrzył na swoich ludzi przeszukujących ubrania jego ofiar, ogarnęła go potrzeba refleksji nad tym zadziwiającym uczuciem. „Dawniej tak nie było – pomyślał. – To przyszło z tą wojną, ta wojna zmieniła świat. Wszystko, co było dobre, staje się złe. I takie łatwe”. Odetchnął i wciągnął w nozdrza rozpalone upałem, pachnące świeżą krwią, strachem i spalenizną powietrze, próbując uspokoić myśli. „To wszystko przez tę wojnę – usprawiedliwiał się. – Takie są reguły i nie masz na to żadnego wpływu”. Inna część jego mózgu najwyraźniej szydziła jednak z tych usprawiedliwień, natarczywie szepcząc gdzieś w środku czaszki: „Reguły? Zgoda, ale dlaczego odczuwasz taką przyjemność?”.