Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 5 онлайн

71 страница из 129

Atası -Ümidə: o alçaq şərəfsiz düşman, səni lənətə gələsən ilan. Şərəfsiz… məndən evladımı oğurlayıb, illərlə gizlin saxlamış. Bu qədər illərdə plan qura bilmişsə, mən hardan bilə – bilərdim onun yaşadığını? mən o alçağı vurmuşdum gəbərsin deyə. Sən anlayırsanmı məni? murdarların neçə canı olurmuş, sağ qalmış pislik, əsəbləşib yumuruğunu masaya vurdu.

Anası başqa evdə yaşayırdı, ərindən – həyatından tam küsmüşüdü. Divanda oturub, həyatına üzgün – peşman fikirə dalmışdı, gözlərindən yaş süzülürdü. Qızına – özünə edilən haqsızlıqlardan yanmışdı yazıq qadın. Qapının zəngi basıldı fikirdən ayıldı, qalxıb qapıya getdi kefsiz – yorğun addımlarla.

Gəlib qapını açan zaman öz – özünə: oğlum evin açarlarınımı unutdun? açdı aqpını. Qapıdakının oğlu olmadığını görüb, yad baxışlarla baxdı qarşısında dayanana. Yörün səslə, – qarşısındakına: kimsiniz, kimə baxmışdınız? sizi mənə xadimə və ya aşpaz kimi ərim göndərdisə, bilin mənə kimsə gərək deyil, gedin yormayın mən. Qarşıdakı – arvada: məni kimsə göndərmədi, özüm gəldim. Mən bu həyatdda qalan günlərimi qulluğunuzda durmaq istəyirəm, mənə qarşılığında heç bir şey ödəmək gərək deyil. Mən nə aşpaz kimi, nədə xadimə kimi gəlmədim. İzin verib məni qəbul etsəniz, illərlə həsrət qaldığım üzünü doyunca görərək, istiliyini hiss edərdim başqa evladlar kimi.