Читать книгу Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 5 онлайн

76 страница из 129

Ümidi elə bil cəryan vurmuşdu, qalmışdı dili – dodağı söz tutulmuşdu, danışada bilmirdi, Aylın -qardaşına: qardaşım ruhmu gördün? gülümsəyib, boş qabları masaya qoydu. Ümid – anasına: ana mən görəni səndə görürsənmi? anasının kefi yaxşı idi. Anasə – oğluna: bacını deyirsənsə gərçəkdir, görməyimə elə xöşbəxtdəm ki, sözlə ifadə edə bilmirəm mənim yaraşıqlı oğlum.

Ümid sanki nəfəsdə alımırdı. Anasından bunu duyunca, udqunub əliylə alnını, üzünü, silib baxdı masaya çəngəl – qaşıq düzən bacısına. Aylın qardaşına baxmadan gülümsəyərək, masaya lazım olanları qoyurdu. Ümid əlini ağzına tutub, yavaş addımlarla bacısına tərəf gəldi, qarşısında dayanıb baxdı. Ümidin gözlərindən bi ixtiyar yaş süzüldü yanaqlarına. Ümid – Aylına: gərçəkdən sənsən, göz yaşları – qəhəri danışmağına əngəl olurdu. Ümid – Aylına: səni yenidən görməyimə, bir bilsən necə şadam canım bacım. Aylın qollarını açıb dayandı gülümsəyib. Aylın – Ümidə: bu hissi, mən səni birinci gördüyümdə yaşadım canım qardaşım. İnan səni yaxşı anlayıram, qolarını açıb dayandı. Ümid balaça uşaq kimi, bacısına sarılıb ağladı. Ümid – Aylına: bağışla bacım, bağışla məni. Aylında qardaşını qucaqlayıb, kövrəldi.