Читать книгу Acı həyat. Roman онлайн

39 страница из 89

Mələyi dəmir barmaqlıqlara salmışdılar, narahat idi Murad dayısına görə. Arada oyana – buyana gəzirdi, səbri çatmırdı. Keçib əyləşdi, düşündükcə inana bilmirdi başına gələn bu haqsızlıqlara.Qalxıb qapıya yaxınlaşıb, yaıxındakı polisi səslədi, mənim zəng etməyim lazımdır. Polis sanki duymurdu, cavabda qaytarmadı. Mələk əsəbləşib, – polisə: duymursanmı? deyirəm zəng etməyim lazımdır. Polis – Mələyə: səsiz qalın orda, icazə yoxdur sizə telefon. Mələk biraz baxıb – polisə: zibilə qalsın sizin telefonunuzda, ardını demədi sözünün. Keçib əyləşdi, bu az vaxda əsəbləri elə xarab olmuşdu ki, Səlim səbəb oldub. Əlini üzünə çəkib dərindən nəfəs alıb baxdı.

Axşam olurdu, xəstəxanaya Səlimin atasıda gəlmişdi. Həkimlə danışıb atasının durumunu öyrənmişdi. Atası – Səlimə: siz şəhərə gəzməyə demi çıxmışdınız? həkim dedi şövbədən bu durumda gətirilib atam bura. Sizin şövbədə nə işiniz vardı? Dənizlə Səlim qalmışdılar atasının qarşısında nə deyəcəklərini bilmirdilər. Araxadan Uğurun səsi duyuldu, Paşa dayı mən sizə anlataram indi gərçək olanları. Atası dönüb Uğura baxdı şüphəli baxışlarla. Paşa – Uğura: nə oldu ki? mənim bilmədiyim bir şemi var? Uğur qarşısında dayanıb, əsəblə baxdı Səlimə. Hə var Paşa dayı, sizin bilmədiyiniz çox ciddi şeylər var, oğlunuzla əlaqədar. Dəniz atasının üzünə baxa bilmədi. Atası şüphə və həyəcan dolu baxışlarla baxdı, gözlədi Uğur danışsın bilmədiklərini.