Читать книгу Wzgórze Wisielców онлайн

80 страница из 110

Gdy kobieta odeszła, wszyscy trzej pojechali na ostatnie piętro, gdzie mieściło się mieszkanie Helgiego. Przez cały czas milczeli, wbijając wzrok w wyświetlacz informujący o numerze mijanego piętra. Ale gdy po dotarciu na miejsce drzwi się rozsunęły, poczucie niezręczności minęło i odnaleźli język w gębie.

– Czyli nic panu nie wiadomo o żadnym włamaniu? – Huldar pytał o to już na dole, ale uznał, że nie zaszkodzi zadać pytanie jeszcze raz. – Zakładam, że budynek ma kilka wejść?

– Żadne drzwi nie zostały zniszczone i nie ma żadnych śladów, żeby ktoś manipulował przy zamkach. Drzwi do mieszkania Helgiego też nie zostały sforsowane.

– Czy w ogóle znał pan Helgiego? – Huldar przyglądał się, jak administrator wyjmuje pęk kluczy i szuka wśród nich właściwego.

– Nie, nie znałem. Ale czasem wpadaliśmy na siebie w holu. Pomagałem mu też, jeśli tego potrzebował.

– Czy stwarzał jakieś problemy?

Przecząco kręcąc głową, administrator wsunął klucz do zamka.

– Nie, nic podobnego. Zawsze był spokojny, jak większość lokatorów.